Manteau, 1e druk, isbn 9789022321935, augustus 2007, 200 pagina's, categorie Jeugd
Het jaar 3113. Een stad in de toekomst, zonder toekomst. Het verkeer verloopt ondergronds door lange tunnels. De mensen werken in torenhoge gebouwen, met elkaar verbonden door kabelliften. Boven vliegen zeppelins die de stad bewaken. De rivieren zijn overdekt met een glazen schild en door de mist blijft de verlichting ook overdag branden. Historische gebouwen zoals kerken en kathedralen worden met een stalen harnas beschermd tegen aanslagen en vandalisme. Mike Snow is vijftien en probeert te overleven in een wereld waarin alles twee keer wordt beleefd: eerst live en nadien in 'replayfiles' op het net. Wanneer Mike het bezoek krijgt van de mysterieuze Cora wil hij haar helpen om haar ontvoerde autistische broertje terug te vinden. Het begin van een spannende zoektocht in een wereld waar niets is wat het lijkt en waar het verschil tussen mensen en klonen niet te merken is.
Het eerste deel in de sciencefictionserie rond Mike Snow. Voor lezers vanaf 13 jaar. Televisieinterview op NED 3 in Villa Live, te zien op YouTube.
06-09-2008 Sarah Stevens (Leeswelp)
Bavo Dhooge schrijft vlot en met vaart. De gevatte dialogen vermijden langdradigheid sfeer en passen perfect in het toekomstbeeld van een hypermoderne, koude stad. De verhaalstructuur is rechtlijnig maar nooit saai. Ook slaagt Dhooge erin om steeds weer te verrassen. Het boek komt iets te traag op gang, maar het einde maakt veel goed. De onthullingen volgen elkaar op en houden het boeiend tot op de laatste bladzijde. Het verhaal is origineel en goed uitgedacht. Naast enkele mindere scènes en een paar te licht uitgewerkte personages is dit toch een veelbelovend begin van een nieuwe sciencefictionreeks. Dhooge zorgt ervoor dat er zeker genoeg materiaal overblijft om meer te schrijven over Mike Snow, zonder het einde van het eerste boek te verzwakken. Spiegels is mooi afgerond, maar het grotere verhaal over Mike Snow is nog lang niet verteld. Voor jonge tieners die de bravere verhaaltjes wat ontgroeid zijn maar zich nog niet willen wagen aan de echte volwassenlectuur, kunnen zich hier vol overgave op storten.
03-06-2007 Jeroen Beghin (De wraak van de dodo)
Het jaar 3113. De vijftienjarige Mike Snow is verkenner. Niet bij de scouts, maar als een soort hulpje voor de patrouilles, politiediensten die de ondergrondse wegen van de stad in de gaten houden. Mike krijgt bezoek van Cora, die hem vraagt haar broertje op te sporen. Dorian is autistisch en Cora verdenkt er haar vader van hem ontvoerd te hebben. Maar nog voor Mike iets kan ondernemen, wordt hij neergeslagen. De patrouilles verdenken hem van de ontvoering. Zowel hij als Dorian zijn immers verdwenen uit de replayfiles, een soort videobeelden die van elk moment en elke plaats worden bijgehouden. De technologische snufjes en futuristische fantasietjes zijn uiteraard niet van de lucht. Denk maar aan de replayfiles, een soort big brother in het kwadraat. Of de Dam, gebouwd om het land te beschermen tegen tsunami's, de enige plaats vrij van meekijkers, maar wel vol dealers en junkies. De andere kant van het verhaal bevat de klassieke thrilleringrediënten: Mike slaat op de vlucht, samen met de kleine Dorian, en tracht zijn onschuld te bewijzen, achternagezeten door de patrouilles. Het geheel is een leuk boekje, met veel vaart verteld, afwisselend spannend en ontroerend, en handig gebruik makend van de vrijheden die het genre biedt. Bavo Dhooge is duidelijk van alle markten thuis. Van zijn hand verschenen al een handvol grappige thrillers met de Gentse detective Pat Somers, bibberboeken voor kinderen, westernthrillers voor de jeugd, een biografie van John Massis, een absurdistische tragikomedie, en nu dus een futuristische jeugdthriller. Samen al goed voor een dertigtal S-titels. Je zou bijna denken dat Dhooge zijn klonen ook aan het schrijven zet.
03-06-2007 Fred Koekoek (Pluizuit)
Mike Snow, 15 jaar en wees, leeft in een stad in de toekomst in het jaar 3113. Hij werkt als verkenner voor de politie en raakt verzeild in een zaak rond de handel in klonen van kinderen. Door geknoei met zijn 'replayfiles' (herhaling van alles wat je hebt meegemaakt) wordt hij zelf gezocht. Eerste boek van een sf-thrillerreeks van de Vlaamse auteur die al veel spannende boeken voor volwassenen en kinderen op zijn naam heeft staan; al zijn titels beginnen met een S. Het ik-verhaal, inhoudelijk afgestemd op jongeren vanaf ca. 14 jaar, is geschreven in korte zinnen en duidelijke taal. Het taalgebruik en de gebeurtenissen zijn beeldend. De auteur maakt je nieuwsgierig naar de geschiedenis van Mike, reden om naar een volgend deel uit te kijken. Ruime bladspiegel, geen illustraties behalve op het omslag de suggestie van een tunnel met drie silhouetten. Zie ook www.bavodhooge.be. - Fred Koekoek
03-06-2007 Kathleen Dejans (Pluizer - Biblion)
Het verhaal speelt zich af in 3113. Een vreselijke tsunami heeft veel verwoest. Nu is er een hoge dam gebouwd rond de stad. De buitenlucht is onleefbaar geworden. De mensen leven in torenhoge gebouwen die met elkaar verbonden zijn door kabelliften. Alle verkeer verloopt ondergronds. Zeppelins patrouilleren en houden vanuit de lucht alles in de gaten. De mensen worden volledig gecontroleerd in hun doen en laten door spiegels, boordcomputers en replayfiles, waardoor je al je eigen belevenissen en die van anderen kunt herbekijken. De esthetische chirurgie staat zover dat er bijna geen onvolmaaktheden meer bestaan en dat je gezicht steeds jong en mooi blijft. Door een tatoeagenummer in de nek kun je kloons nog onderscheiden van echte mensen, maar er zijn ook robots die moeilijker te onderscheiden zijn. Het is niet meer evident om de echtheid van iemand te achterhalen. Mike Snow is een verkenner van vijftien jaar, die samenwerkt met de politie om smokkel of illegale verkoop van kloons te bestrijden. Op een dag contacteert Cora Mike om haar verdwenen autistisch broertje Dorian te zoeken. Zij verdenkt haar vader van ontvoering. Maar niets is wat het lijkt. Na veel zoeken ontdekt Mike dat de knappe Cora niet de zus, maar de moeder is van Dorian. En dat Dorian een kloon van zijn vader is. De vader was de hoogbegaafde William K Straus, de grondlegger van de kloontechnologie. Mike zal verder voor Dorian zorgen. Het is zeker een boek dat de hedendaagse jeugd zal boeien. Het gaat namelijk over dingen waar zij nu al mee vertrouwd zijn en die zouden kunnen evolueren zoals in het verhaal beschreven staat. De esthetische chirurgie, de kloontechnologie, het logboek op de pc, ... dat kennen we nu al. Over de mogelijke, verregaande ontwikkelingen -ten kwade - heeft de auteur een spannend verhaal bedacht. Het bevat veel actie en vaart en de stijl is vlot en jeugdig. [ Kathleen Dejans ]
03-06-2007 (Pluizuit)
Het jaar 3113. De vijftienjarige wees Mike Snow tracht te overleven in een stad zonder toekomst, waarin het verschil tussen klonen en mensen niet te merken is. Als het meisje Cora hem om hulp komt vragen, stemt hij toe, maar het brengt hem in grote moeilijkheden. Sommige ‘replayfiles’, waarin je andermans en je eigen daden op het net altijd kunt terugzien, blijken gewist en met andere werd geknoeid. Wie heeft ze gewist? En waarom werd er geknoeid? Dit verhaal brengt de lezer in een irreële wereld, waarin niets is wat het lijkt en waar de lezer zich ook hoe langer hoe ongemakkelijker in voelt. Rond het hele verhaal hangt een onbehaaglijke sfeer waar de lezer niet vrolijker van wordt. Het Big Brother-gevoel, waarin geen privacy bestaat, is alom aanwezig. En ook de ontknoping brengt geen soelaas: het is niet goed leven in de maatschappij die de auteur de lezer voorspiegelt. Iedereen wordt door iedereen gecontroleerd en, indien nodig, gemanipuleerd. Of gewoon gekloond. De personages stralen een grote eenzaamheid uit, van vriendschap of liefde is geen sprake, de omgeving werkt deprimerend. Creativiteit en eigen inbreng zijn niet aan de orde. Door die vreemde wereld is herkenbaarheid zo goed als onbestaande en sommige acties van personages neigen naar een vorm van sadisme, waar het slachtoffer blijkbaar weinig hinder van ondervindt; alweer weinig herkenbaar. De lezer staat dan ook eigenlijk buiten het verhaal; leest, kijkt toe, maar maakt er (gelukkig) geen deel van uit. Hij heeft ook weinig of geen emotionele band met één of ander personage, waar hij/zij sympathie of afkeer voor voelt Maar intrigerend is het wel zodat je blijft lezen. De korte, soms afgebroken zinnen versterken de gejaagde sfeer en door de ruime bladspiegel leest het verhaal erg snel.